تأثیر آموزش مراقبت از خود بر کیفیت زندگی بیماران مبتلا به آنژین صدری ناپایدار در بیمارستان شهید بهشتی کاشان در سال 1389

زمینه و هدف: بیماران مبتلا به آنژین صدری ناپایدار، بیش از نیمی از موارد بستری در بخش مراقبت های ویژه قلبی را تشکیل می‌دهند. بستری شدن مجدد بسیاری از این بیماران، ناشی از نداشتن اطلاعات کافی و عدم پیروی از توصیه‌های پزشکی است که بر کیفیت زندگی این بیماران اثر سویی دارد. مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر آموزش چگونگی مراقبت از خود بر کیفیت زندگی بیماران مبتلا به آنژین صدری ناپایدار در بیمارستان شهید بهشتی کاشان در سال 1389 انجام شد.  روش بررسی: در این مطالعه‌ نیمه تجربی، 80 نفر از بیماران مبتلا به آنژین صدری ناپایدار به طور تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل مورد مطالعه قرار گرفتند. ابزار گردآوری داده‌ها، شامل پرسشنامه‌ اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه‌ کیفیت زندگی (SF36 ) بود. دو جلسه‌ دو ساعته‌ آموزش چهره به چهره برای گروه مداخله اجرا شد. جلسه اول آموزش در زمان بستری بیماران و جلسه دوم آن در زمان ترخیص بیمار با حضور همراه بیمار بود؛ سپس کیفیت زندگی بیماران در هر دو گروه، در دو مرحله‌ قبل از اجرای آموزش و یک ماه پس از اجرای آموزش سنجیده شد و در پایان کیفیت زندگی دو گروه مقایسه گردید. سپس تجزیه و تحلیل داده‌ها توسط نرم افزار SPSS-14 و مداخله های آماری تی زوجی و مستقل انجام شد.  یافته ها: نتایج نشان داد تفاوت معنی داری بین دو گروه در ابعاد سلامتی عمومی، سلامت جسمی، سلامت روانی، فعالیت اجتماعی، محدودیت در فعالیت ها، سرزندگی و نشاط بعد از مداخله وجود دارد (05/0P≤ )، ولی مقایسه دو گروه در ابعاد تغییرات سلامت و درد بدنی تفاوت معنی داری را نشان نداد.  نتیجه گیری: پیگیری مراقبتهای پرستاری و آموزش مراقبت از خود مبتنی بر نیاز بیمار در بیماران مبتلا به آنژین ناپایدار باعث بهبود ارتقای ابعاد کیفیت زندگی در آنها می شود.